Het ondernemerspak zit je als gegoten. Jij bent die man die overal handel in ziet en gedreven is in zijn vak. Schouders eronder en gaan. “Opgeven is geen optie” is één van jouw lijfspreuken en dat verwacht je ook van je personeel.
Je hebt alles wat je hart je begeerd. Een eigen huis, vrouw, volwassen kinderen, een paar dotjes van kleinkinderen en een goedlopend bedrijf.
Nog een paar jaar “knallen”, de zaak verkopen en van je pensioen genieten. Je kleinkinderen op zien groeien en leven als God in Frankrijk of waar dan ook ter wereld
Tenminste, als je gezondheid het toelaat…
Want inééns besef je je: dat gesprek waarvan je de laatste zin opving bij het koffieapparaat “hij krijgt nog eens een hartverknettering” van twee medewerkers ging over jou!
ZIEN JOUW DAGEN ER ZO UIT?
Op je bureau ligt nog werk van drie dagen en in je email nog 8 onbeantwoorde mails over de lancering van een nieuw product. Je secretaresse komt emotievol vertellen dat ze eigenlijk wel echt toe is aan vakantie. Ze heeft een last- minute geboekt, kon ze echt niet laten lopen. Wat een timing, net nu, denk je geërgerd. Terwijl je het werk in je tas stopt voel je een pijnscheut tussen je schouderbladen en tintelende vingers. “Dit voelt echt niet goed” en moet echt even gaan zitten om de pijn te verlichten. Je gedachten gaan met je aan de haal: “geen grappen nu hoor, ik heb hier echt geen tijd voor, over 2 weken heb ik vakantie dan rust ik wel uit”.
Thuis kleed je je om voor je wekelijkse kaartavond. Dit is altijd een leuke avond en pure sport. Je bent zeer competitief ingesteld en gaat wekelijks de strijd aan (om met je partner) eerste te blijven staan in de competitie.
Tijdens het kaarten voel je je draaierig worden en alles wordt loodzwaar. Je knoopt de bovenste knoopjes van je overhemd los om wat meer lucht te krijgen, verontschuldigt je en gaat richting het toilet. Halverwege wordt alles zwart voor je ogen en kan je nog net vastgrijpen aan de trapleuning. Als de ober aan je vraagt of het wel gaat, mompel je: “ja hoor, beetje weinig gegeten denk ik” maar ondertussen zegt een stemmetje van binnen dat het helemaal niet zo goed gaat als je je voordoet.
Eindelijk weekend: Buiten adem loop je achteraan. Terwijl je kleinkinderen vooruitrennen naar de speeltuin is 200 meter van de parkeerplaats naar de schommels voor jou al een work-out.
“Opa, kom je nou nog?”
“Ja, ja, opa komt er zo aan”. Je ploft hijgend neer op het dichtstbijzijnde bankje. Je smartwatch bevestigd de hoge hartslag die jij voelt terwijl er zweetdruppels van je hoofd afdruipen.
De paniek slaat toe en vragen zoals: “Wat als ik ziek word of nog erger, als ik wegval? Wie houdt de zaak overeind? Hoe betaal ik de rekeningen? Wie zorgt er voor mijn gezin?” flitsen door je hoofd terwijl je naar adem snakt……….
Zet je deze trend voort of is het tijd voor actie?
Ben je tevreden hoe je nu leeft? Dan hoef je niks te veranderen.
Het zou wel zo maar kunnen dat het tijdstip om te stoppen met werken eerder komt dan jouw bedoeling. En misschien niet geheel vrijwillig, want als je zo doorgaat moet je voor de consequenties instaan:
- Je gaat steeds meer gezondheid inleveren waardoor je niet meer de fitte ondernemer bent, je kunt niet meer werken.
- Hierdoor ga je inkomen missen wat nodig is om een goede pensioenbuffer op te bouwen voor jou en je gezin. Misschien moet je verhuizen naar een kleinere woning in een minder fijne buurt omdat je de financiële lasten niet kunt dragen.
- Je wordt afhankelijk van anderen, je levert zelfstandigheid in.
- Je leeft op de klok wanneer je de medicatie in moet nemen om je lijf overeind te houden.
- En het allerbelangrijkste: Je gezin moet verder zonder jou als je NU niet in actie komt.